Al een paar dagen loop ik met deze vraag in mijn hoofd. Maar op het moment dat ik dan beslis ‘we gaan zo niet door’, dan verkrampt er iets in mij. Het doet pijn, beneemt me mijn adem en er spant zich een band om mijn borst. Nee, ik ben er nog niet klaar voor.. durf het niet, kan het niet, wil het niet.

Lieve Takoda, grote vent, rotzak, etter eerste klas.. maar wel mijn maatje. Zo’n ‘one in a lifetime dog’ waarmee je kunt praten zonder woorden (ik dan, Ray niet). Drie jaar geleden gaf onze Border Collie Zepp al het signaal, hij begon Takoda te hoeden. Zodra hij bij Takoda was hij sterk op hem gefocust. Twee jaar geleden hebben we Takoda naar binnen gehaald, hij trok het buiten niet meer. Daarnaast, eerlijk is eerlijk, was Ko ook een behoorlijke etterbak in de kennel, hem eruit halen was een goede zet, er was gelijk meer rust in de groep. We zagen al snel dat er wat met hem aan de hand was en de dierenarts bevestigde ons vermoeden ‘Artrose”, Ko ging aan de pijnstilling. Die pijnstilling heeft hij maar even gehad, want hij werd er ontzettend depressief van. Een zielig hoopje hond lag hele dagen in een hoek ons te observeren en zijn oogopslag was dof. Homeopathie bleek de oplossing te zijn, hij krabbelde helemaal op en er branden weer ‘lichtjes’ in zijn ogen. Helaas is die tijd voorbij..

Een Siberische Husky is een sterk ras en Takoda is het type hond die je moet beschermen voor zichzelf. We betrapten hem er namelijk op dat hij zich (bewust) goed houdt, terwijl hij verrekt van de pijn. Hij werd weer op de pijnstilling gezet, we begonnen met een halve dosering en moesten dat al snel opbouwen naar 1 hele. Toen hij pijn aangaf, ondanks de pijnstilling, werd in overleg besloten om hem op een ander type pijnstiller te zetten. Dit werkte, maar wederom van korte duur. Zepp wijkt niet van zijn zijde, hij hoedt. Waar Kootje is is Zepp ook.. soms tot grote frustratie van Takoda want hij heeft er ontzettend de pest in dat Zepp dan in de drijfmodus komt (waar wij hem dan ook weer uit moeten halen.. elk type hond heeft zo zijn (ras)typische eigenschappen).

Maar wanneer is het juiste moment? Die momenten waren er genoeg.. maar dan rende hij in de ochtenduren weer van voor- naar achter en begon te spelen en lieten we het weer even op zijn beloop. Maar de laatste dagen eten de beide oudjes slecht tot helemaal niets. De pupillen van Takoda staan de hele dag wijd open en hij ligt veel, heel veel. Eén verkeerde beweging en hij jankt zachtjes en.. tot voor kort week hij niet van mijn zijde, nu blijft hij liggen en kijkt me aan met een blik van ‘ik kan je niet meer volgen’.  Nu Ciara binnen is gaat hij weer over zijn max, ze hikt tegen de loopsheid aan en Takoda is niet de beroerdste om samen met haar te ‘dansen’, alleen betaald hij daar een harde prijs voor.

We hebben vanochtend de knoop doorgehakt. Vanavond vertellen we het de kinderen en hebben ze nog even tijd om ‘op hun eigen wijze’ afscheid te nemen.

Je weet dat het moment kan komen, maar het blijft moeilijk, elke keer weer. Is het het juiste moment? Voor Takoda wel, voor mij niet..