Het moment dat je beseft dat er nog maar 1 hond bij je loopt en de schuttingdeur open staat.. is een vreselijk moment. Er schiet je van alles door je hoofd; ‘hoe lang zijn ze al weg? welke kant zijn ze opgelopen? hoe komt verdo… die deur open? Als ze maar niets overkomt’.
Windy en Clyde kwamen erachter dat onze zoon (die moest van ons zijn fiets achter het huis zetten) de deur niet goed had afgesloten en zijn samen aan de wandel gegaan. Gewoonlijk controleren we de deur altijd, maar juist deze avond niet. Eerst met de auto rondgereden en snel een bericht in de sociale media geplaatst. Vrienden boden spontaan hun hulp aan en zochten mee (Super bedankt!). De politie werd gebeld en de voicemail van de dierenambulance ingesproken. Dankzij sociale media kwamen er al snel meldingen binnen waar ze waren gesignaleerd, Jut en Jil bleven netjes bij elkaar in een behoorlijk tempo. Uiteindelijk vond Ray ze terug op een rotonde in Nijverdal (dicht bij een drukke doorgangsweg). Een alerte dame reed rondjes over de rotonde met alarmlichten aan en waarschuwde andere voertuigen. We zijn haar hier erg dankbaar voor! Ray was zo opgelucht toen hij het stel zag lopen, de honden blijkbaar ook want ze liepen gelijk naar hem toe. De betreffende dame legde hij uit wat er was gebeurd en heeft haar heel wat keren bedankt.. alleen is hij vergeten haar naam te vragen. Een bos bloemen was zeker op z’n plaats geweest, want de meeste automobilisten rijden gewoon door en negeren twee los lopende honden.
Gewoonlijk doet de politie niet zo veel met dit soort meldingen, maar de betreffende dame die dienst had kreeg een melding binnen en belde ook gelijk waar ze waren gesignaleerd. Erg fijn en super dat ze zo met ons meedacht. Natuurlijk ook ontzettend blij met de vrienden die, nadat ze het bericht lazen, gelijk hun jas aantrokken en op de fiets zijn gestapt om mee te zoeken. Clyde en Windy hebben de eerste kilometers al in de benen en wij zijn binnen een paar uur 10 jaar ouder geworden 🙂 Maar ze zijn weer thuis, gezond en wel.
Bedankt allemaal!