Lieve oude Ko, maatje, vriend, stoere vent en ettertje…
Takoda in zijn jonge jaren
Ja, ik mag ettertje zeggen, want zo’n lieverd is het nooit geweest. Een imposante reu met een enorm groot ego en een plaat voor z’n kop, want als hij wat wil dan zal het gebeuren ook! Toen hij nog een pup was liepen wildvreemde mensen naar hem toe en hoorden we alleen ‘Oooh’s en Aaaah’s’. Verschrikkelijk, we konden geen normale wandeling met hem maken of er ging wel iemand voor hem door de knieën. Ik vermoed dat toen zijn sterke karakter al werd gevoed. Toen hij wat ouder werd begonnen mensen met een boog om hem heen te lopen, bang voor die blauw/witte ogen en zijn ‘doortastende blik’. Kootje begon uit te zwaren en er stond waarachtig een grote imposante reu, zo’n eentje waar alle honden in de kennel voor moesten wijken. We hebben heel wat gevechten meegemaakt met deze eigengereide en eigenwijze reu.
We grapten we wel eens ‘die is nog te eigenwijs om dood te gaan’.. Inmiddels maken we niet meer van dit soort grapjes. Onze eigenwijze oude Ko is nog steeds een imposante vent, maar wel een die nu eindelijk op ‘zijn’ plek zit.. binnen! Met je eerste hond maak je fouten en bij Ko hebben we die zeker gemaakt. Zijn we in alle valkuilen gestapt die er volgens mij zijn. Hij heeft kasten, gordijnen en banken onder handen gehad en zelfs een hele wijk in de nachtelijke uren wakker gejoeld (er was een teef loops), tot grote frustratie van ons. Menig maal hebben we overwogen om hem te herplaatsen, maar hebben dat nooit gedaan. We durfden het ook niet aan.. Wij als eigenaren kenden hem door en door, een ander niet. Wij wisten dat hij gromde als je hem vastpakte, corrigeerde of hem opzij duwde omdat je iets moest pakken en hij stond in de weg, maar grijpen deed hij niet. Inmiddels heeft mijnheer al geruime tijd zijn rust binnen gevonden en is er buiten in de groep rust.
Al een paar jaar is Takoda aan het kwakkelen met zijn gezondheid. De dierenarts stelde artrose vast en na een periode van depressiviteit (van de pijnstilling) deed hij het bijzonder goed op homeopathie. Maar die periode lijkt voorbij te zijn..
Maandenlang liep hij (ogenschijnlijk) pijnloos rond, totdat hij plotseling begon te janken van de pijn. De plek was ons al snel duidelijk.. hij beet zichzelf kaal op de rug, de plek waar de pijn zit. We haalden de oude pijnstilling weer uit de kast, maar hij jankte door de pijnstilling heen. Overdag trok hij het nog wel, maar tegen de middag/avond zag je zijn pupillen verwijden en zijn gang werd steeds moeilijker. De nachten waren lang, Takoda kon niet meer liggen en probeerde al zittend te slapen. Ging hij liggen dat jankte hij binnen een half uur alles bij elkaar.
Geloof me, dat gaat je door merg en been. Zo’n harde hond.. als die aangeeft dat hij pijn heeft, dan heeft hij ook verschrikkelijke pijn.
Met de dierenarts is besproken om hem over te zetten op een andere pijnstiller. We zien hem af en toe ook zijn hoofd scheef houden en we vermoeden dat hij een (kleine) hersenbloeding heeft gehad. Tot nu toe lijkt hij goed op de nieuwe pijnstilling te reageren. Maar het gaat zoals het gaat.. Hij is lief voor de kinderen en heeft af en toe nog zijn speelse en vrolijke momenten. Deze ontzettend harde, trotse en eigenwijze hond geeft niet op..
Maar komt het moment dat wij zien dat het hem ‘teveel is’ (en dat zal hij ongetwijfeld proberen te verbergen), of beter gezegd.. dat we zien dat hij gaat lijden, dan laten we hem gaan..
